Jednym z dużych kroków w moim procesie było zdanie sobie sprawy z tego, że moje ciało jest dla mnie trigerem.
Zmęczenie fizyczne nie było tylko zmęczeniem. Nie umiałam odczytać potrzeb ciała i np. odpocząć. Zmęczenie fizyczne wywoływało we mnie poczucie głębokiego smutku, rozdrażnienia, oddzielenia i samotności.
Pojawiające się co jakiś czas niewyspanie nie było tylko niewyspaniem i informacją mojego ciała, że potrzebuje snu. Wprawiało mnie w stan rozdrażnienia, lęku, poddenerwowania i chęci kontroli.
Przez wiele lat nie umiałam zadbać o siebie w takich momentach, zatroszczyć się o swoje ciało i np. wziąć dzień wolny, pozwolić sobie na odpoczynek, odłożyć zaplanowane działania na bok albo zaplanować drzemkę. W takich momentach, zamiast zająć się swoimi potrzebami, zwiększałam swoją aktywność, by „naprawić” to, co rzekoma wprawia mnie w taki zły nastrój i rozwiązać emocjonalne konflikty. Byłam jak w zamkniętym kole:
Niewyspanie czy zmęczenie wprawiało mnie w poczucie rozdrażnienia- szukałam powodu tego rozdrażnienia nie tam gdzie trzeba, np. w moim partnerze- zaczynałam myśleć o problemach w naszym związku- i przechodziłam do działania, np. rozmowy, która oczywiście momentalnie przeradzała się w kłótnię.
Znasz to? Taka wzmożona aktywność i chęć natychmiastowego rozwiązania jakiegoś problemu, choć tak naprawdę ten problem leży gdzie indziej, niż myślisz, a to, co rozwiązujesz to tylko problem zastępczy.
Kiedy zaczęłam świadomie obserwować swoje zachowania i to, jak traktuję siebie w chwilach zmęczenia, bardzo szybko zdałam sobie sprawę, że fizyczne odczucia w moim ciele działają jak triger- wyzwalają dawne emocje, skojarzone z tymi stanami.
Są różne możliwości. Można być niewyspanym z powodu ciekawej, długiej rozmowy. Można zarwać noc z powodu ciekawego filmu. Można nie spać z powodu podziwiania pełni księżyca, stresu związanego z wyzwaniami, czekającymi kolejnego dnia. Itd.
Jednak kiedy ja byłam dzieckiem, powodem niewyspania były najczęściej nocne awantury moich rodziców. Obserwowanie, jak rodzice walczą ze sobą, słuchanie, jak się wyzywają, a z czasem uczestniczenie w ich kłótniach (np. w obronie mamy albo chęci pogodzenia ich) było dla mnie wtedy wycieńczające fizycznie, energetycznie i emocjonalnie.
Kolejnego dnia, idąc do szkoły, moim fizycznym odczuciom zmęczenia i niewyspania towarzyszyły bardzo trudne emocje. Czułam się wtedy bardzo samotna, obciążona, czułam bezsens istnienia, takie zapadanie w sobie, uczucie, że nie ma nic, na czym możnaby się oprzeć. Chciało im się krzyczeć i płakać zarazem, jednak nie było ani miejsca ani osoby, przy której mogłabym to wyrazić. W szkole spotykałam rówieśników, nauczyciele prowadzili zaplanowane lekcje… Życie toczyło się dalej, jak gdyby nigdy nic. Jak bym żyła. Jakby wszystko było dobrze. A przecież nie było. A ja wewnętrznie umierałam i rozpadałam się na coraz drobniejsze kawałki.
Takie sytuacje powtarzały się regularnie, choć nieprzewidywalnie. Szkołę kojarzę z jednostajnym, łupiącym z przodu bólem głowy. Długie godziny nauki bez regularnych posiłków, z tym rozpadaniem w środku i dodatkowym stresem związanym z lekcjami sprawiały, że moje ciało było dla mojej duszy bolesnym miejscem. W głowie kłuło, w żołądku ssało, w gardle dusiło, w sercu ściskało. Wszystko z powodu ogromnego stresu i niewyrażonego emocjonalnego bólu.
I po latach, już w dorosłym życiu, zaczęłam zauważać, jak np. uczucie głodu wywołuje we mnie szereg emocji, które teoretycznie nie powinny mieć z nim nic wspólnego. A zwykłe zmęczenie czy niewyspanie sprawia, że jakaś część mnie zapada się, ma ochotę zniknąć, bo wszystko traci dla niej sens.
Potrzebowałam wsłuchać się w obecnie doświadczane stany i połączyć je z przeszłymi wydarzeniami. Stanąć tam- na drodze do szkoły, zatrzymać czas i pozwolić tej małej się wypłakać, wyżalić i przede wszystkim uspokoić.
A sobie- dorosłej powiedzieć „wszystko jest dobrze, kochanie, to tylko zmęczenie, jak się wyśpisz, to wszystko wróci do normy, zobacz, tu jest kocyk i poduszka, nie musisz robić teraz nic innego. Niczego nie musisz naprawiać, bo nic się nie zepsuło. Jesteś bezpieczna. Odpoczywaj.”
W miarę, jak udawało mi się tak o siebie zadbać, zdałam sobie sprawę z tego, w jak ogromnym napięciu żyłam przez całe swoje życie. Nie umiałam odpoczywać, nie znałam doświadczenia głębokiej regeneracji, poczucia, że jestem w domu, że jestem bezpieczna w swoim ciele.
Jeśli do tej pory nie czułaś się bezpiecznie, jeśli jesteś przyzwyczajono do bardzo wysokich obrotów energetycznych, jeśli żyłaś w domu pełnym napięcia, lęku, to możesz uznawać, że stan napięcia i pobudzenia jest Twoim naturalnym, spoczynkowym stanem. I wówczas będziesz mieć problem z nic-nie-robieniem. Próby odpoczywania mogą wywoływać w Tobie poczucie zagrożenia i lęku.
A jednak… to zatrzymanie, nic-nie-robienie jest potrzebne, by móc się zregenerować. I kiedy zaczniesz to robić, to może się okazać, że Twoje zmęczenie jest tak ogromne, że nie wystarczy 2-tygodniowy urlop w Grecji ani pójście do łóżka kilka godzin wcześniej. Możesz odkryć, że potrzebujesz zmienić tryb swojego życia. Że to, co inni nazywają odpoczynkiem to tylko początek. Może się okazać, że potrzebujesz przeformułować sposób, w jaki żyjesz, w jaki kontaktujesz się z innymi, w jaki wychodzisz do świata.
I co gorsza- nie znajdziesz gotowych rozwiązań, bo ich po prostu nie ma. Bo mnóstwo ludzi wokół naparza na autopilocie, robi tysiąc rzeczy na raz, wchodzi w kontakt tylko powierzchownie. Bo to, czego się nas uczy, to odhaczanie listy „to do” i osiąganie maksimum swojej wydajności.
Przestawienie się na swój wewnętrzny tryb i na swoje własne tempo życia, pracy i działania może wywoływać wewnętrzny lęk, ale i zewnętrzne niezadowolenie. Może być tak, że wchodząc w swoje naturalne rytmy aktywności i wycofania, wdechu i wydechu, będziesz potrzebowała wycofać się z niektórych działań i kontaktów. Do niektórych wrócisz- nakarmiona i odżywiona, inne odpadną albo się przetransformują. Jedni poczekają, inni odejdą. To w porządku.
Życie i umieranie, przypływy i odpływy. Odwieczne falowanie. W Tobie. We mnie.
Zwróćmy je sobie…
Sięgnij po Twój naturalny R Y T M.
Zapraszam Cię na spotkanie 1:1,
by w atmosferze uważności i akceptacji przyjrzeć się temu, co tak naprawdę stoi za Twoimi obecnymi trudnościami.
O tym, jak zostałam Ratowniczką. Pamiętam ten dzień, kiedy wyszłam szukać mamy. Wyszła zapłakana z domu, czułam wtedy, że to wyjście jest inne niż zazwyczaj. Widziałam, że nie ma już siły walczyć. Czułam wtedy, że coś w niej pękło i się poddało. Zawziętość, z jaka atakowała ojca wyczerpała się, a w miejsce po niej zaczęła
Zdarza się, że mimo dyskomfortu związanego z tym, że ktoś (albo my sami) przekracza nasze granice, nie tylko nie potrafimy tego odpowiednio skomunikować, ale dodatkowo siebie obwiniamy za całą sytuację.
Wewnętrzne dziecko- 4 rzeczy, które musisz o nim wiedzieć. Spotkania z dzieckiem wewnętrznym odmieniły moje życie. Za niemal każdym moim lękiem, bólem, oporem i nieświadomym schematem stało małe, niewinne dziecko, które potrzebowało… uwagi i obecności. Wcale nie miłości, jakby się mogło wydawać- bo miłość może zabić, kiedy nie jest się na nią gotowym, ale właśnie