Najbardziej bezradne wobec traumatycznych przeżyć są dzieci: nie mają jeszcze zasobów emocjonalnych, żeby uporać się z trudnymi emocjami (dopiero się tego uczą; to cecha dojrzałości) i znajdują się w naturalnym, ale i trudnym okresie zależności od innych osób, przede wszystkim rodziców. Z tych dwóch powodów bardzo często najbardziej skuteczną strategią radzenia sobie z traumą jest wyparcie, stłumienie, zapomnienie. Więcej o tym pisałam w innym artykule o traumie.
Zdarza się też, że pamiętamy traumatyczne wydarzenie, ale nie odbieramy go jako traumatyzujące, ze względu np. na relacje i opowieści rodziny. Bardzo często spotykam się z takimi przypadkami w swojej pracy: kiedy szukamy wydarzenia, które mogłoby być odpowiedzialne za dzisiejsze trudności/symptomy, po drugiej stronie słyszę np. „no przydarzyło mi się coś takiego, ale w tym nie było nic strasznego, to nawet śmieszne, bo odkąd pamiętam, rodzice opowiadają to jako zabawną anegdotę przy rodzinnym stole”. Po czym okazuje się, że kiedy do głosu dochodzą prawdziwe emocje z tamtego okresu prawda jest zupełnie inna, a interpretacje rodziny pokazują tylko, jak bardzo samotna i nierozumiana w tamtym czasie (i dotąd) była ta osoba. Może też się zdarzyć, że członkowie rodziny, mimo wiedzy na temat wypartych przez nas wspomnień podtrzymują nasze wyparcie, sądząc, że dzięki temu zaoszczędzą nam bolesnych przeżyć albo z lęku przed konsekwencjami.
A to dziecko czeka. Czeka, aż ktoś wreszcie potraktuje je poważnie, dostrzeże jego ból i się za nim wstawi. Ono pamięta. Nawet jeśli twoja świadomość nie ma dostępu do bolesnych wspomnień, to podświadomość będzie dawała o sobie znać. Jak? Twoim ciałem, Twoim życiem, tym jak układa Ci się (albo nie układa) w relacjach, jak się czujesz kiedy gasną światła…
Stłumione emocje chcą się wydostać… im dłużej próbujemy utrzymać je w nieświadomości, tym coraz więcej energii nas to kosztuje. Z czasem mogą pojawić się takie formy zagłuszania jak nałogi, zaburzenia odżywiania, samookaleczanie, choroby psychosomatyczne, depresja, napady lęku, zaburzenia snu.
Każdy ma swój czas i swoją gotowość na zmierzenie się z traumą. Nie rób niczego na siłę ani dla kogoś. Dobrym początkiem jest poszerzenie swojej wiedzy na temat traumy, obserwowanie/zapisywanie tego, jak się czujesz czytając o rodzajach traumatycznych doświadczeń.
Bardzo polecam książki Petera Levine, Franza Rupperta, Alice Miller. Z czasem może pojawić się gotowość, potrzeba do skorzystania z czyjegoś wsparcia i rozpoczęcia procesu.
Webinar Jak uzdrawiać zranione dziecko wewnętrzne
Dzięki wiedzy zawartej w webinarze przestaniesz już uciekać od swojego bólu, a zaczniesz na nim wzrastać.
O tym, jak zostałam Ratowniczką. Pamiętam ten dzień, kiedy wyszłam szukać mamy. Wyszła zapłakana z domu, czułam wtedy, że to wyjście jest inne niż zazwyczaj. Widziałam, że nie ma już siły walczyć. Czułam wtedy, że coś w niej pękło i się poddało. Zawziętość, z jaka atakowała ojca wyczerpała się, a w miejsce po niej zaczęła
Zdarza się, że mimo dyskomfortu związanego z tym, że ktoś (albo my sami) przekracza nasze granice, nie tylko nie potrafimy tego odpowiednio skomunikować, ale dodatkowo siebie obwiniamy za całą sytuację.
Wewnętrzne dziecko- 4 rzeczy, które musisz o nim wiedzieć. Spotkania z dzieckiem wewnętrznym odmieniły moje życie. Za niemal każdym moim lękiem, bólem, oporem i nieświadomym schematem stało małe, niewinne dziecko, które potrzebowało… uwagi i obecności. Wcale nie miłości, jakby się mogło wydawać- bo miłość może zabić, kiedy nie jest się na nią gotowym, ale właśnie